Ks. Grzegorz Gerwazy Gorczycki
Grzegorz Gerwazy Gorczycki urodził się między 1665 a 1667 w Rozbarku, nieopodal Bytomia w rodzinie Adama i Anny Gorczyców, właścicieli folwarku. W latach 1678-1683 odbył studia na wydziale sztuk wyzwolonych i filozofii Uniwersytetu w Pradze. Następnie podjął studium Teologii w Wiedniu, po czym uzyskał tytuł licencjata teologii. Około 1690 roku przybył do Krakowa, gdzie przyjął niższe święcenia kapłańskie. W marcu 1692 roku wyświęcono go na kapłana. Wówczas zmienił nazwisko z Gorczyca na Gorczycki. Przez kolejne dwa lata prowadził wykłady z zakresu retoryki i poezji na Akademii Chełmińskiej na Pomorzu.
Po powrocie do Krakowa 1 października 1694 roku został mianowany wikariuszem, a dwa lata później spowiednikiem Katedry Wawelskiej. 10 stycznia 1698 roku otrzymał stanowisko kapelmistrza Magister capellae musices Ecclesiae Cathedralis Cracoviensis. Do jego zadań należało m.in. przygotowywanie repertuaru, dyrygowanie, komponowanie utworów własnego autorstwa. Z biegiem lat otrzymywał kolejne godności: kanonika kolegiaty w Skalbmierzu, a w 1727 roku objął opiekę nad kościołem Bożego Miłosierdzia, znajdującym się wówczas na przedmieściu Krakowa zwanym Smoleńskiem. Wszystkie swoje obowiązki wiernie wypełniał do końca życia. Jego pamięć po śmierci uhonorowano umieszczeniem w Katedrze Wawelskiej tablicy pamiątkowej, na której został nazwany gemma sacerdotum – perłą kapłaństwa. Umarł 30 kwietnia 1734 roku i został pochowany najprawdopodobniej w krypcie kościoła pw. Bożego Miłosierdzia w Krakowie.
Według najnowszych badań spuścizna Gorczyckiego liczy kompozycje o autorstwie pewnym oraz inne utwory przypisywane mu na podstawie różnych przesłanek, których nie można do końca zweryfikować. Funkcja kapelmistrza katedralnego zobowiązywała go do troski o repertuar, toteż sporządzone przez niego rękopisy nie zawsze musiały oznaczać jego autorstwo. Większość kompozycji w postaci rękopisów oraz kopii zachowała się w Archiwum Kapituły Katedry na Wawelu. Po II wojnie światowej manuskrypty dwóch dzieł - Completorium i Conductus funebris - zostały odnalezione w archiwum kościoła parafialnego w Rakowie Opatowskim w pobliżu Kielc. Najbardziej znane i wyjątkowe dzieło Completorium, przechowywane aktualnie w Bibliotece Seminarium Duchownego w Sandomierzu, opiera się na tekście Komplety – ostatniej modlitwy Liturgii Godzin. Gorczycki Znał świetnie ścisły kontrapunkt, czego wyrazem są kompozycje wokalne a cappella (Missa Paschalis, dwie msze roratnie: Missa Rorate I i II, Tota pulchra es Maria). Stosował nowe osiągnięcia w utworach wokalno-instrumentalnych. Dziś uznawany jest za najwybitniejszego polskiego kompozytora doby późnego baroku.
Warto wspomnieć, że kościół pw. Bożego Miłosierdzia wielokrotnie był miejscem wykonywania jego utworów. 15 maja 2022 roku odprawiona została Msza Święta, w czasie której Zespół Muzyki Dawnej Collegium Clara Tumba na historycznych instrumentach wykonał Missa Paschalis.
Kompozycje ks. Grzegorza G. Gorczyckiego o autorstwie pewnym:
- Alleluia. Ave Maria gratia plena (I)
- Alleluia. Prophetae sancti
- Ave Hierarchia
- Ave Maris Stella
- Ave Virgo speciosa
- Completorium (I)
- Completorium (II), zaginione
- Conductus funebris
- Crudelis Herodes
- Deus tuorum militum (I)
- Deus tuorum militum (II)
- Dignare me laudare te
- Gratuletur Ecclesia
- Iesu corona virginum
- Iesu Redemptor omnium (I)
- Iesu Redemptor omnium (II)
- Iesu Redemptor omnium (III)
- Illuxit sol
- In virtute tua
- Iste confessor Domini
- Iudica me Deus
- Iustus ut palma florebit
- Laetare Ierusalem
- Laetatus sum
- Litaniae de Providentia Divina
- Litaniae de SSmo Sacramento, ex A, zaginione
- Missa de Conceptione B. V. M. semper Immaculatae
- Missa paschalis
- Missa "Rorate" (I)
- Missa "Rorate" (II)
- Os iusti meditabitur
- Overture ex D, zaginione
- Regina caeli laetare (I)
- Rorate caeli desuper (III)
- Rorate caeli desuper (IV)
- Rorate caeli desuper (V), zaginione
- Sancte Deus, Sancte Fortis
- Sepulto Domino
- Sub tuum praesidium
- Te Ioseph celebrent
- Tota pulchra es Maria
- Tristes erant Apostoli (I)
- Tristes erant Apostoli (II), zaginione
- Vidi aquam